BEN BABAMLA ÖLMEYE GİDİYORUM
Dünkü yazımda Marmara İmam Hatip Lisesinde, utancı gurur gibi sunan, total üretim sisteminin son ürünlerinden, şuursuz dindar ve kindar canlının videosu konusunda “Onlar Kaç Yaşındaydı” başlıklı bir yazı paylaşmış, o kazık kadar beyinsizin “Ben farkında değildim. Herkese bir fotoğraf veriyorlar, bizde eğleniyorduk. Elimdeki fotoğrafın kime ait olduğunu bilmiyordum. Pişmanım,” mealinde ifade verdiğinden bahsetmiş, ardından da geçmişimizden örnekler vererek, o yaşa bile gelmemiş çocuklarımızın neler yaptığını özetlemeye çalışmıştım.
Yazıda bahsettiğim Kahramanlardan biri de Nezahat Onbaşıydı. Daha önce de paylaşmıştım, yine paylaşıyorum, gerekirse tekrar tekrar paylaşacağım. Çünkü biz paylaşmadıkça unutuluyor ve dindar ve kindar rezilliği yavaş yavaş normalleşiyor..
Nezahat Onbaşı… Sekiz yaşındayken annesini kaybetti. İstiklal Savaşının en güç yılları. Defalarca donma tehlikesi geçirdiği zorlu bir yolculuktan sonra, 70. Alay Komutanı babası Hafız Halit Paşa ile birlikte milli orduya katıldı. Minik bedenine ilk askeri üniformasını ve küçücük başına Kuvayı Milliye kalpağını Geyve sırtlarında geçirdi. Osmanlı’dan kalma silahlar büyük ve ağır olduğu için hiçbirini taşıyamıyordu. Kendisine Çerkez Ethem tarafından Akhisar’da, daha küçük olduğu için Yunan askerlerinin elinden alınan bir Filinta hediye edildi. İlk kurşununu İngilizlerin kurduğu Kuvayı İnzibatiye’ye sıktı.
Albay Halit`e, Yunan askerleriyle en çetin çarpışmaların yaşandığı Gediz hattını savunma görevi verilmişti. Minik Nezahet, yanı başında süngü süngüye çarpışan Mehmetçik`in şehit oluşunu görecek kadar savaşın içindeydi artık.
Gediz Cephesi Yunanlılara karşı ilk yenilginin alındığı cephelerden biriydi. Ancak Türk askeri düşmanın lojistiğini kesmek için verdiği mücadeleyi sonuna kadar sürdürdü. Zor anlar yaşandı ama hangi savaş kolaydı ki…
Tarihe, “Kaybedilen Muharebe” olarak geçen Gediz Cephesi`nde sadece Hafız Halit Bey`in kumandasındaki 70. Alay başarılı oldu. Küçük Nezahet`i onbaşı, daha sonra onu Türkiye Büyük Millet Meclisinde tartışma konusu yapacak en önemli olaylardan biri bu sırada yaşandı.
Yunan saldırıları karşısında zor anlar yaşıyorduk. Can bu, bir de ümitsizlik sarınca benliği cepheden kaçmayı düşünenler bile olur. Umutların tükendiği noktada atıyla ricat eden askerlerin önünü kesti küçük Nezahet. Minik, ama vatan sevgisiyle dolu o koca yürek, cephe gerisine kaçmaya çalışan askerlerin karşısına duvar gibi dikildi ve sordu:
-“Ben babamla ölmeye gidiyorum, siz nereye gidiyorsunuz?”
Babasına destek olmak isteyen bir çocuğun çırpınışlarının ötesindedir çabası. Atın üstündeki küçük kız, askerlerin yüzüne tokat gibi haykırınca gerçeği; vatan sevgisini ve şehadeti çarpınca yüzlerine, hepsi geri döndü; biraz utanç ama yeni bir azimle.
Çoğu şehit düştü o cehennemde. Gediz muharebesi kaybedilmiş ama Yunanlının Anadolu`nun içlerine sızması da geciktirilmişti.
O artık. elinde oyuncaklarıyla askerin arasında gezen bir kız çocuğu değil, 70. Alay`ın zafer kazanmış,12 yaşındaki Nezahet Onbaşısıydı.
O İmam Hatipli tutuklandı ama muhtemelen siz bu yazıyı okuduğunuz zaman –belki de- serbest bırakılmış olacak. Gerekçe: O daha çocuk, Tutuklamak çare değil. Alın size çağdaş aydınlarımızın insancıl yorumu. Aslında o yorum içinde insancıllıktan çok aymazlığı barındırıyor.
ÖYLE DÜŞÜNENLERE TEKRAR SORUYORUM: EĞER O YOBAZ ÇOCUKSA;
