En büyük kuşkumdu; Söyleyeceklerini konuşamadan, yazdıklarını yayınlayamadan, Adana filmini çekemeden yaşamdan kopacak olması.
Bir de, evet bir de iki kızı ile bir üçlü olup birkaç gün geçirebilmek…
16 yaşındayken köylerinde tiyatro yaptığı Adana’nın son 20-30 yıldaki haline üzülüp yıllar yılı kente uğramamış, sevenlerinin ısrarı ile 50. Sanat Yılı’nı hem de smokin giyerek Seyhan Belediye Salonu’nda kutlarken, dünyalar onun olmuştu.
Aşık olduğu memleketindeki baba evini çocuklar için bir eğitim yuvası haline getirince de barışıklığı artıp birkaç yılda bir de olsa gelir olmuştu. Bu gelişlerinin bir dakikasında bile ayrı kalmadan Adanayı/Adanalılığı nasıl yaşadığına tanıklık ettim.
Adana için, Altın Koza için sadece hayalleri değil projeleri de vardı. Bir Altın Koza bütçesi kadar dahi olmayan bir finansman sağlayamayınca, bir boksör kızın yaşam örgüsünü öne aldığı Adana filmini çekemedi, çekemedi.
Açılışına katıldığı Sinema Müzesi’ne gönderdiği, Yeşilçam Sokak’daki ofisinde bulunan kamyon dolusu sinema objelerinin paketleri açılmadan beklediğini öğrendiğinde İstanbul’da aynı masadaydık. Dönemin belediye başkanına mektup yazıp iadesini istedi.
Ve, maalesef iade edildi!
İstanbul’da bir Üniversite sahiplendi onları.
Sonra kirada oturduğu evindeki kütüphane ve arşivini baba evine kurulacak bir kütüphaneye bağışlamak istediyse de bir belediyemiz nakliyesini gerçekleştiremedi sağlığında.
Aşık olduğu kentine küsemiyordu ama, gönülden barışık değildi Ali Abi.
Kültür hazinesi bir canlı hafızayı toprağa verirken, sağlığındaki öteki küskünlük ve isyanlarını hiç unutamayacağım.
