Türkiye, 15 yaş altı ve 50 yaş üstü Irak vatandaşlarına, 1 Eylül 2024 itibarıyla, vize muafiyeti tanındı.  Karar, Cumhurbaşkanının imzasıyla Resmi Gazete ’de yayımlandı.

Sanki herhangi bir Iraklı vize için başvuracak da vize alamayacakmış gibi. Sanki Türkiye’ye gelmek isteyen Iraklıların vizeye ihtiyacı varmış gibi. Ama neden, gerçekten bilmiyorum, aklıma makul bir sebep de gelmiyor.

Geriye gidiyorum. En az 35 yıl. Belki daha da fazla. Kurum kurum, kulüp kulüp, dernek dernek bir çok Sivil Toplum Kuruluşunda “21. Yüzyıla Girerken Türk Milli Eğitiminin Öteki Yüzü” başlığıyla sunular verdiğim günler. Fethullah henüz Fetö’leşmemiş. Adı duyuluyor ama resmini bile doğru dürüst gören yok.

Ne söylersek, biraz sonra polis gelir, bizi alır diye korkumuz da yok. Biz ter ter tepinirken, çok bilenler de bizi teselli ediyor. “Boşuna korkuyorsunuz. Ordumuz var. Hukukumuz, adaletimiz var. Anayasamız var. Cumhurbaşkanımız var,” falan diyorlar. Şimdi hiç biri yok. 

Televizyonda bir açık oturum. O zaman böyle herkesin carcar öttüğü tartışma programları yoktu. Aklı başında insanların konuştuğu, bizim de anladığımız, bir şeyler öğrendiğimiz açık oturumlar. Emekli bir general konuşuyor. Yüzü şu an gözümün önünde ama ismini hatırlayamadım. Konu askeri okullardaki dinsel yapılaşmalar.

Konuştuklarının tamamını hatırlamam elbette mümkün değil ama o günden beri bir cümlesi hiç aklımdan çıkmıyor. Aynen şöyle söylemişti: “Bugün askeri liseye giren bir çocuğun orduda söz sahibi olabilmesi için, 36 yıl geçmesi lazım. Ben 36 yıl sonrasına yatırım yapan bir kuruluştan korkarım.”

Artık, o 36 yıl geçti. Nerede o Okullar, askeri liseler. Onları kimler yönetiyor.  

Toparlayacağım. Başa dönüyorum. Konumuz vizesiz yeni müstakbel vatandaşlarımız. 

15 Yaş Altı Çocuklar:

Arap kültürüyle bile yetişseniz, siz 15 yaş ve altındaki çocuğunuzu hiç tanımadığı meçhullerle dolu bir ülkeye gönderir misiniz? Bunlar orada ne yer, ne içerler? Nerede barınırlar? Başlarına bir iş gelirse, hastalanırsa çocuğuma kimler bakar diye korkmaz mısınız? Dilini bilmediği bir ülkede o çocuk ne yapar? Ya eğitimi? İşte orada duruyorum. Beynimde yine paranoyak düşünceler:

• Yoksa bu çocuklar belli bir grubun, cemaatin, devletin özel bir kurumunun himayesiyle henüz okul çağındalar diye, iaşe ve ibatesi o kurum tarafından sağlanmak şartıyla özel bazı kurumlarda mı eğitilecek?
• Bunlara nasıl bir eğitim verilecek? Hangi değer ve erdemlerle yetiştirilecek?
• Bunlar askeri ağırlıklı eğitimler alacaklar da, mezuniyetlerinden sonra özel bir ordu mu oluşturulacak? O ordu kimin ordusu, emir komuta kadrosu kimler olacak? 
• Diyeceksiniz ki,” Kararname sadece 180 gün için.” Ben de diyeceğim ki, “Onu külahıma anlatın. Kaç kişinin gelip de dönmediğini, hiçbir zaman öğrenemeyeceğiz. Başka 180 günlük kararnamelerin de çıkacağına hep beraber şahit olacağız.”

60 Yaş Üstü Misafirlerimiz:

• Irak’taki ortalama insan ömrünü bilmiyorum ama yeni bir ülkede, yeni maceralar için biraz geç değil mi?
• Onları “ensar” diye bağrımıza basacağımız kesin. Ama ödül olarak onlara birer kimlik vererek ilk seçime kadar yeni vatandaşlar olarak komşumuz, akrabamız olmalarını sağlayacak mıyız?
• Onların bu fedakarlıklarını maddi-manevi nasıl ödüllendireceğiz?

NE DERSİNİZ DOSTLAR, GERÇEKTEN PARANOYAK MIYIM?