Cumhuriyet’in tarihini 29 Ekim 1923 olarak bilenler ya da sadece bu tarihten ibaret sananlar için hatırlanması gereken çok daha önemli bir tarih vardır: 23 Nisan 1920.

Bu tarih, Türkiye Cumhuriyeti’nin sadece siyasi değil, toplumsal ve tarihsel varoluşunun da dönüm noktasıdır. Bir halkın küllerinden doğarak bağımsızlık mücadelesini verdiği, iradesini ortaya koyduğu, manda ve himayeyi reddettiği gündür.

Mustafa Kemal Paşa'nın önderliğinde, Anadolu'nun dört bir yanından gelen temsilciler, Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir ilkesiyle Ankara'da Büyük Millet Meclisi'ni açtı. Bu, sadece bir meclisin değil, bir milletin yeniden doğuşunun ilanıydı.

23 Nisan 1920’de açılan meclis; düşman işgali altındaki bir ülkenin, özgürlüğe ve bağımsızlığa olan inancını temsil eder. O meclis, sadece vekillerin toplandığı bir yapı değil, aynı zamanda bir direniş karargâhıydı.

Basiretli, cesur ve inançlı insanların bir araya gelerek aldığı bu karar, sadece Anadolu topraklarında değil, tüm mazlum milletler için bir umut ışığı oldu.

Bugün 23 Nisan'ı sadece "Çocuk Bayramı" olarak kutlarken, onun tarihsel bağlamını ve taşıdığı ruhu çoğu zaman unutuyoruz. Oysa 23 Nisan, sadece çocuklara bayram armağan edilen bir gün değil; milli egemenliğin halk iradesiyle şekillendiği bir milattır.

Himaye-i Etfal Cemiyeti’nin öncülüğünde çocuklara armağan edilen bu gün, Atatürk’ün çocuklara verdiği değerin bir göstergesidir. Ancak bu armağan, sadece bir sevgi gösterisi değil; geleceği inşa etme sorumluluğunun da teslimidir.

Gelin, bu günü sadece süslü gösterilerle değil, o ruhu yaşatarak kutlayalım. O günün koşullarını, verilen mücadeleyi, çekilen acıları, yazılan destanları hatırlayalım.

Çünkü 23 Nisan 1920’de, yoksulluk içinde, işgal altında, umutların azaldığı bir dönemde; millet, kendi kaderine el koydu.

Bugün sahip olduğumuz birçok değeri borçlu olduğumuz o direnişi, o ruhu, o meclisi layıkıyla anlamak ve anlatmak zorundayız.

O günlerde atalarımızın anlattığı hikâyelerden;

Kağnılarla...

Kağnılarla mermi taşındı bu vatanın dağlarında...

Kağnılarla umut sürüklendi gecenin soğuğunda, açlığın ve yoksulluğun koynunda...

Kağnılarla cepheye giden merminin yanına dua da kondu; bir annenin yüreği, bir çocuğun hayali, bir milletin duasıydı o yük...

Ve o kağnıların izlerini, bu toprağın her ferdi yüreğinde taşıdı…

1920’deki bu diriliş; sadece bir siyasi irade değil, bir milli bilinç, bir varoluş isyanıydı.

Sadece düşmana değil, cehalete, teslimiyete, umutsuzluğa da bir başkaldırıydı...

Ve 23 Nisan 1920; bir meclis kapısının açıldığı gün değil, bir milletin ayağa kalktığı gündü.

Bugün, o günün mirasına sahip çıkmak; sadece bayrak sallamak değil,

o bayrağın dalgalanabilmesi için bedel ödeyenleri unutmamaktır.

Çocuklara bayram hediye etmek değil, o bayramı hak edecek bir gelecek inşa etmektir.

Çünkü 23 Nisan, sadece bir bayram değil,

bir yemin, bir söz, bir diriliş çağrısıdır.

Ve her 23 Nisan’da sormamız gerekir:

O meclisin ruhu bugün nerede?

Egemenlik gerçekten kayıtsız şartsız milletin mi?

Yoksa yeniden bir Sevr'in gölgesinde, yeni mandaların kucağında mıyız?

Diriliş sadece geçmişin bir hatırası olmasın,

bugünün ve yarının da pusulası olsun.

Ve siz çocuklar...

Bayramın gerçek sahipleri, yarının inşacıları...

Sizler sadece neşeli yüzler değil, bir milletin devamı, bir halkın umudusunuz.

Atatürk'ün "Bugünün küçükleri, yarının büyükleri" derken kastettiği sizlersiniz.

Gökyüzünü boyayan kalem olun, karanlığı delen söz olun.

Sakın susmayın... Sakın unutmayın...

Hakikati aramaktan, adaleti savunmaktan, özgürlüğü istemekten asla vazgeçmeyin.

Sizden beklenen sadece büyümek değil, büyürken büyütmektir bu memleketi.

Ve unutmayın:

Çok olun çocuklar…

Çok düşünün, çok sevin, çok direnin…

Çok olun ki, bir daha kimse bu milleti az göremesin.

Bayramınız kutlu olsun...

Suat Umutlu

22 Nisan 2025