Askere gidecek birini yolcu etmeye ya da askerden döneni karşılamaya mı gitmiş babam bilemiyorum.
Yanıtını alamayacağım bir soru.
Çok sonraları baba diyeceğim Hikmet Sihay elinde fötr şapkası olan kareli gömlekli, golf pantolunlu genç adam.
Babamı siyah gözlükle gördüğüm nadir anlardan biri.
Fotoğrafı çektiğim yıl 1935 olduğuna göre yirmili yaşlarda.
Ben onun babam olduğunu biliyorum ama o henüz oğlu olduğumu bilmiyor.
Annem Süheyla da Köstenceli nenem Yaşar Hanımın yanında hayatını sürdürüyor.
Dedem Nedim Efendi, Özel İdarede memurluk yapıyor.
Annem mavi gözlü babasını çok seviyor.
Bir gün hepsi biraraya gelecekler.
Sabırla bekliyorum.
Zaman zaman annemlerin evinin önüne gidip müstakbel annemi izlerdim.
Bazen de babamın Çakmak caddesinde açtığı ilk atölyesinin karşısına geçip gelecekteki babamı gözlerdim.
Birgün, tabela yazarken izlemiştim.
Beni görünce eliyle gel demişti.
Nedense korkup kaçmıştım.
Annem ve babam...
İki güzel insan...
Birbirlerine yakışacaklar diye düşünüyorum.
Öyle de oluyor.
Acaba nasıl tanışacaklar?
Merak ediyorum.
Yıllar sonra annem anlattı.
Anne, ben sizleri biliyor ve izliyordum demiştim birgün .
Nasıl da gülmüştü.
İnanmadı tabii
Annem ve babama minnetle...
Aydın Sihay
