Gece, nasıl tarifsiz bir hüzün gibi sararsa insanı, gündüz; neşesi, coşkusu ve tüm haylazlığıyla üstüne üstüne gelirdi.
Günün ilk ışıklarıyla ayaklanırdı şehir.
Önce çörekçinin mahalle arasından sesi duyulurdu.
Biraz sonra kafasının üstüne oturttuğu tablasındaki dumanı tüten ve mis gibi kokan çörekleriyle kendisi görünürdü.
Ve arkasından diğerleri sökün ederdi.
Balcan, banadura diye ortalığı inleterek sebzeci geçerdi.
Sonra ben geçerdim.
Çocuklar geçerdi beyaz yakalı siyah önlükleri ve
yüzlerinde bezgin bir ifadeyle.
Sonra işçi babalar, memur babalar, esnaf babalar hızlı adımlarla geçip giderlerdi.
Pambık attıranlar, kalaycılar, dondurmacılar,
ayakkabı boyacıları...
Geçip giderlerdi.
Sonra....
Sonra koskoca bir "hayat" geçip giderdi.
Aydın Sihay
----------------------------------------------
Adana / Yağcamii Sokağı
