Beaverfield kasabası gözlerden uzak sessiz ve kendi halinde bir kasabadır. Kasaba sakinleri sıradan bir hayat yaşamaktadır.
Hayat böyle akıp giderken kasabaya bir petrol şirketi musallat olur. Kasabada petrol çıkarmak ve bu petrolü taşımak için kasabanın altına boru hattı döşemek isterler. Ancak bunu kasabalılara rağmen yapmak o kadar da kolay değildir. Halkın bir kısmı bu fikre sıcak bakar. Çünkü bundan karlı çıkacaklardır. Diğerleri ise işin parasında değillerdir ve kasabadaki huzurlarının bozulmasını istemezler.
Halk arasında büyük bir ikilem yaşanırken, ortaya daha da büyük bir sıkıntı çıkar. Kasabaya bir kurt saldırır. Ama bu öyle sıradan bir kurt değildir. Bu insana dönüşebilen bir kurt adamdır ve kasabaya dehşet saçtıktan sonra, bir anda tekrar insan olur. Asıl sorun ise bu kurt adamın halkın arasına karışmış olmasıdır. Kurt adam bulunmalıdır. Yoksa çok daha fazla kurban verilecektir. Peki, aralarındaki düşmanı bulmak gerçekten kolay olacak mıdır?
Şimdi biz kendimize bakalım. Bilmem kaç yıldır aramızdaki düşmanlarla savaşıyoruz. Nihayet kurtların saldırısına da uğradık. Rengini bilmiyorum. Karakurt mudur, bozkurt mudur? Sonradan evrildi. Bazen insana dönüşüyor. Aslında önceden de insandı, galiba.
Önceleri petrol şirketine demediğini bırakmadı. “Seni yargılatmazsam namussuzum, şerefsizim,” falan diyordu. Hatta, bazen öyle şeyler söylüyordu ki, kavgada söylenmez. Ee, petrolcü de sıradan adam değil, üstelik ağzı da bozuk, o da ona saydırıyordu. Düpedüz küfürleşiyorlardı.
Sonra baktı petrolcü olacak gibi değil, çağırdı bizimkini. “Arkadaş derdin ne? Bak bu kasabanın altı da, üstü de para fışkırıyor. Gel bizim tarafa. Çalışmana da gerek yok. Bizim şirketi gizliden sen yönet. İstediğin adamı istediğin görevlere getireceğiz. Senin hiçbir sorumluluğun olmayacak,” dedi.
Hoşuna gitti, kurt adamın. Artık her konuda yetkili ama sıfır sorumluydu. Ama küfür etmeden, bağırıp çağırmadan duramıyordu. “Sizin alayınıza…” diye başlayıp herkese ağzına geleni söylüyordu. Artık küfrün muhatapları kasabalılardı.
Bazen kurt adama dönüşüyor, en yakınlarının bile canına kıyıyordu. Sonra katilleri yakalayan polisleri, başka polislere yakalatıyor, yargıçları tehdit ediyor, iddianameye istediği yüzlerce kişiyi koyduruyor, esas faillerin ismini de sildiriyordu.
Sonra dönüyor, kasabayı ne kadar sevdiğini söylüyor, kasabalıların da sevdiğini duyunca öfkeleniyor, parmaklarını boynuz şekline getirerek, “Gözünüzü oyarım,” anlamında işaretler yapıyor, kasabayı sadece kendisinin sevebileceğini söylüyordu.
Bunu galiba baş petrolcüden öğrenmişti. Çünkü o da dini sahipleniyor, çoğunluğu dindar olan kasabalıları dindar-dinsiz diye ikiye bölüyor, dini kendi çıkarlarına göre yorumluyor, dinin sahibinin de koruyucusunun da kendisi olduğu söylüyordu.
Bu ikisi sıkışınca görüşüyordu ama kurdun öyle bir kaygısı yoktu. Söylemek istediğini bazen bahçede yürürken yanık şarkılar söyleyerek iletiyor, bazen de nikah yüzüğünü göstererek, “Bana gönderdiğin mektupları herkese gösteririm ha,” diyordu.
Büyük patronun sabrının tükendiği anlar da oluyordu. Artık gidebileceğini ima eder gibi olunca, kurt postuna bürünüyor ve, “Bırakamazsın, gidemezsin. Ben sensiz ne yaparım. Sen bu kasabaya lazımsın,” falan diyerek avazı çıktığı kadar bağırıyordu. Mecalsiz patron da tırsıyor, vazgeçiyordu.
Filler Tepişiyor, olan da zavallı Beaverfield halkına oluyor. Film işte. Sanal gerçeklik diyorlar. Sanki devamı çekilecek gibi.
