“Eski Türkiye” üzerine bir “not” düşmeyi gerekli buldum! Hep “yeniden” yana olmama karşın, kendini “iyileştiremeyen” yeniye de sıcak bakmadım! “Yeni”, her zaman “eskisinden” daha iyi, daha uygar, daha çağdaş, daha insancıl, daha paylaşımcı, daha ilerici, daha toplumdan yana olmalı… “Yeninin” kötüsüyle, çağdışı olanıyla, toplumdan/ insandan/ emekten uzak olanıyla işim olmaz…

“Değişiklik” olunca, “yenilik” olduğu belirtildiğine sıkça tanık oluyoruz! “Değişiklik” denilenle; toplumsal düzen baltalanmış, insanlar arasındaki güven sarsılmış, dinsel/ ulusal düşünceler “ana yapısından” uzaklaşmış, sokaklar dayanılmaz olaylara tanık olmuş, açlık sınırı aşılarak yaşamak olağanlaştırılmış, eğitimde başarı düzeyi düşmüş, sağlık “ekonomik gücü” olanların çevresinde şekillenmiş, yurttaşların beslenebilmesi zorlaşmış, doğurganlık düşmüş…

***

“Eski Türkiye’den” bir şeyi “dün gibi” anımsıyorum… Ulusal bayramların bir gün öncesinden hazırlıklar tamamlanır, kentin belirli yerlerinde törenler düzenlenirken, yollar boyunca dizili işyerleri, evler “bayrak” asardı. Üzerlerinde bir “baskı” olduğu için değil; “o günü” anlamlandırmak için, “o günün” önemini yaşamak için, o gün yaşananları gelecek kuşağa anımsatabilmek için bunlar yapılırdı! 

“Bayrak” konusu önemli bir konu… Her devletin kendine özgü renkleri, şekilleri, boyutları vardı. “Bayrak” bir ulusun gücünün, özgürlüğünün, saygınlığının, bağımsızlığının simgesidir. Her yurttaş, yaşadığı ülkenin bayrağını korumak, onu savunmak, onu ileriye taşımakla görevlidir. Birleşmiş Milletlere göre sayısı ikiyüzü aşan her ülkenin “bayrağı” kendine göre önemlidir, değerlidir!

***

“Yeni Türkiye” öyle tümcelerin kullanıldığı bir süreç oldu ki; daha geçtiğimiz yıl AKP Grup Başkanvekili Leyla Şahin Usta genel kurulda CHP grubuna dönerek “eğer atında imzalarımızın bulunduğu kağıda bir A4 parçası diyorsanız, şurada arkamızda bulunan bayraklara da iki gün sonra bez parçası dersiniz siz” sözüne yer verdi! Sözünü ettiği A4’dün konusu ne olursa olsun, bir “ulusa”/ ulusun bağımsızlığına mal olmuş bir sembole, üstelik TBMM çatısı altında bulunup “bu yurdun” geleceğine ilişkin ant içen birinin bu sözleri kullanması büyük şanssızlık olmuştu!

Bir milletvekili bu sözleri söyler, aynı sıralarda oturan “partidaşları” umursamaz tutumlarla bakışlarını tavana dikerse,  “bayraklara iki gün sonra bez parçası dersiniz” sözüne umarsız kalırsa, işte bugünlerde yaşananlara tanık olunur! 

***

Ne mi yaşıyoruz? Dün 23 Nisan’dı… Bundan önce en son 29 Ekim yaşandı! Yaşadığımız seksen dairelik sitede, evine “bayrak” asanların sayısı bir elin parmakları kadar ancak! Sokağa, ya da caddeye çıktığınızda ya düşünemeyeceğiniz kadar büyük bir “bayrak” asılı yer görüyorsunuz, ya da onlarca yan yana dizilmiş işyerlerinin hiçbirinin “bayraksız” asmadığını… Gün 23 Nisanmış, gün 19 Mayısmış, ulusal günlerde dünyanın her yerinde anmalar yapılırmış, bu coşku genç kuşaklara aktarılırmış kimsenin umurunda olmamalı… 

“Eski” olanı özlemek, nostaljiyi yeniden yaşamayı istemek değil benim dediğim… Eğer bir şey değişiyorsa “eskiden” ilerici olmalı, insancıl olmalı, gelecek için daha olumlu sonuçları olmalı! “Eski Türkiye” bayrağınısahiplenirken, “yeni Türkiye’de” bayrak “bez parçası” olarak tanımlarsa, sonucunda da işyerleri/ konutlar ulusal günlerde “bayrak” asmayı savsaklamaya dek gidiyorsa bu “değişim” yerinde bir “ilerleyiş” değil! Adı olsa olsa değerlerine “yabancılaşma” adı verilir!