Bayramdı… Bayramlar insanlar arasındaki bağları güçlendirmek, toplumsal dayanışmayı pekiştirmek için önemli bir fırsattı! Öyle anlatıldı; öyle de olması gerekiyordu! Kırmadan, dökmeden, verenin alanı görmeden, ağızdan ağıza dolaşmasını beklemeden üleşmekti! Güzeli, iyiyi olduğu gibi acıyı da üleşmekti, zorlukları da üleşmekti! Bunun özü de duygudaşlıktan geliyordu!

Bayramın kaç günü sevebildi/ sevinebildi insanlar? İşin “gösterişinden” başka ne kaldı geriye; pahalı mağazalardan alınan elbiseler, sonra yurttaşın sırtına yüklenecek harcamalar, bala acı düşürecek davranışlar… İnsanları gözleri görmez, kulakları duymaz, kafaları çalışmaz mı sanıyorlar? Yüreğine taş bağlandı gençlerin görmediniz mi? Üstelik çığırtkanları orantısız güçlerini kullanarak! Gidenlerin bile arkasından “kin” kustular; duymadınız mı?

***

“Kuzeyin asi çocuğu” diye anılan Volkan Konak aramızdan ayrıldığında “bayramdı”. Yurdunu, yurttaşını, Atatürk’ü seven bir yurttaştı, bir devrimciydi; kendini öyle tanımlıyordu her sahneye çıkışında! Tümcelerini, şiir dizeleri gibi sıralardı, sevenleri onu dinlerken su gibi akar giderdi zaman…

Volkan Konak’ın ailesi olduğunca sevenlerinin de acısı büyüktü! Hiç beklenmeyen, daha dün yanlarındayken, biraz önce çıktığı sahnede şarkısını söylerken yığıla kaldı olduğu yere… Kimse kopup gideceğini öngöremedi, çünkü capcanlıydı her zaman! Biraz sonra, yine gittiği yerden koşarak gelecek umudu vardı herkeste! İnsan bir “ah” demez mi; demedi! İnsan bir yoruldum artık demez mi; demedi! İnsan bir acıya doydum demez mi; demedi! Hep umutluydu, hep sevdalarından yola çıkarak umudunu yinelemekten uzak durmadı… “Biriktirdiğin değil paylaştığın senindir, dünyaya el gibi çıplak geldim el gibi çıplak gideceğim” diyebilendi…

***

Bayramdı… “Kuzeyin oğlu”, Kuzey Kıbrıs’ta bayram izlencesi kapsamında sahneye çıkmıştı. Konser sırasında rahatsızlandı, ardından hastaneye kaldırıldı, yarım kalan şarkısını bitirmeden yaşamını yitirdiği haberi gecenin ikiye bölündüğü saatlerde duyuldu! Şaşırmayan yoktu ki… Sahnedeki son sözleri de "’Volkan Abi, sivri konuşma, içeri atarlar seni’ diyorlar. Ya bırak... Sen bilmez misin devrimciler korkmaz?" olmuştu! Her “sanatçı” gibi “toplumsal olaylarda” yanını belli ediyordu! “İnandıkları” uğruma uğraş vermekten korkmuyordu!

Volkan Konak için sevenleri yas tutarken, bir din adamı/ müftü yaptığı görselli paylaşımında “sahnede gebermiş” dedi, ardından da “şimdi bize soracaklar; nasıl bilirdiniz? Cevabımız bu, böyle bilirdik! Bizim için içen, bizim için yanar da elbette” sözüyle duygularını tamamladı! Bayramdı ya, bayram olmasa bile bunun ne anlama geleceğini “anlamayacak” biriyle aynı havayı soluduğuma inanmam! Bunun adı “acı”, bir yaşam söz konusu olan, “gebermiş” diyebilecek denli “iki ayaklı insansı” benzerlikleri nedeniyle aramızda dolaşan biriyle “aynı havayı” solumak mı; istemem!

***

Bayramdı… Gökyüzü ağırdı, toprak yorgundu. İnsan, en çok da insan yorgundu. Yalanlardan, ne dediklerini bilmezlerden, bitmek bilmeyen bu gösteriş merakından... Bayram, birleştirici olduğunca umut ışığı yaymalıydı; ayrılıkların, kinin, çirkinliklerin körüklenmesine izin verilmemeliydi. "Gebermiş" sözcüğü, bir insanın ağzından çıkmış bir zehirli ok gibi saplandı yüreklere. O sözcük, bir sanatçının/ bir insanın ardından dökülen bir ağıt değil, insanlığın çürümüşlüğünün bir simgesi olarak yüreklere kazındı! 

Bayramda sevebilmeliydi/ sevinebilmeydi insan; çok mu geldi?