Sekiz yıl önce yazmışım. Unutmuştum, Facebook hatırlattı. Tekrar okudum. Yine duygulandım. Bu, öyle bir kere paylaşılıp sonra unutulacak bir hikaye değil. Sanki, her yıl, her mezuniyette hatırlanmalı. Çünkü içinde insan var, insana sevgi var, saygı var, insanlığın evrensel değerleri var. Yine mezuniyet günleri… Tekrar sunuyorum.
Komadan çıkmıştı Scott Dunn. Annesine ilk sözü, “Bugün günlerden ne? Töreni kaçırdım mı,” oldu.
Liseyi bitiriyordu Scott. Nihayet beklediği gün gelmiş, mezuniyet töreni için özel olarak diktirdiği elbiseyi özenle giymiş, yola çıkmıştı ki, köşeden çıkan bir araba delikanlının hayallerini tekerlekleri arasına aldı.
Komada kaç gün geçirdiğini bilmiyordu. Neyse ki, iyileşmesi beklediğinden de kısa sürede oldu.
Okul müdürü Scott’ın durumunu günü gününe takip ediyordu. Tamamen iyileştiğini öğrenince, Scott’ın ailesini ziyaret etti. Özel bir isteği vardı. Scott için bir tören düzenlenmişti ve Scott’ı ailesiyle birlikte okula bekliyordu.
Aile duygulanmıştı. Tabi ki gideceklerdi. Ve gittiler. Ama bekledikleri sürpriz, sıra dışıydı. Scott’ın bütün sınıf arkadaşları aileleriyle birlikte oradaydı. Salon mezuniyet için yeniden, önceki formatıyla birebir aynı şekilde düzenlenmişti. Tören yapıldı ama sadece bir kişi diploma aldı: Scott
Aynı coşku ve heyecanla kepler fırlatıldı. Scott’tan duygularını anlatması istendi. Geldi mikrofona… Bir süre öyle kaldı. Ne söylemesi gerektiğini düşündü. Olmayacaktı. Vazgeçti konuşmaktan. Sonra açtı kollarını, önüne gelene sarıldı.
Sıra müdürüne gelmişti. Ona da sarıldı ve uzun süre ayıramadılar onları.
İşte, öyle müdürler de var. Müdürden çok baba. Babadan önce insan.
