Yanlışlar “alışkanlık” durumuna gelince, tüm gelişmeler “olağan” bulunuyor! Adına “demokrasi” denilen şey “yaşanan” sayılıyor! Demokrasi, “halkın halk tarafından halk için yönetimi” diye tanımlanmaz mı? Politikacılar “demokrasiden” söz ediyorlar ya; peki, halkı, halk mı yönetiyor sizce? Sözde “tüm insanlar eşit haklara sahip” ya da yurttaşın “seçme/ seçilme özgürlüğü” var! Böyle bir olgu varlığının güvencesi ne?

Bakın, daha “kimin yöneteceğine” karar veremeyen bir yapının tanıklarıyız! Milletvekillerini yurttaş mı belirliyor, belediye başkanlarını, il örgütlerini; yapmayın! Örnekleyelim; Adana’nın onbeş milletvekili var; koca kenti gerilere itelemekten başka ne yapıyorlarsa artık! Her partiden onlarca aday adayı vekil olabilmek için başvuruda bulunur! Kimi partiler “eğilim” yoklaması yapar, ne anlama geldiği bilinmesin diye “temayül” sözcüğü kullanır! Aday adaylarına Ankara’nın otel odalarında “sıralamadan” umutlar dağıtılır! Kimler genel merkezin gözüne girmişse, kimler merkezden birilerinin okul arkadaşıysa ya da “adamı” olmaya kendini adamışsa “sırada” yer bulurlar!

Sonra ne olur onu da anlatayım: Sıralamada yer bulamayanlar kentlerine geri dönerler, biraz dargın/ biraz küs/ biraz da alından tutum sergilerler haklı olarak! Genel merkezin, “eğilim” şemsiyesinin altına girerek oluşturduğu “sıralı liste” sandıkta seçmenin karşısına çıkar! Yurttaştan “demokratik hakkın” denilerek oy istenir! Merkezin belirlediği “liste”, halkın sesi yerine konularak mitingler yapılır, söylevler verilir! Merkezin belirlediği isimler, “halkın halk tarafından halk için” tanımıdır diye tanıtılır! Kimi buna ulusal istenç (milli irade) adını da verir!

Bir seçim yapılacak, adaylar merkezin önceciliğine (inisiyatif) göre belirlenecek, yurttaşın bilmeden/ sorgulamadan/ yüz yüze gelmeden oy verdiği isimler “ulusal istenci” olacak!

***

Biz buna alıştırılmadık mı, alışınca da “olağan” bulmadık mı? Her partinin olağan kongrelerini izliyoruz! Birkaç parti dışında “var olan” genel başkandan başka “aday” çıkmıyor ya da çıkarılmıyor ya da “aday olacak” delege sayısına ulaşamıyor! Yurdun dört bir yanından delegeler Ankara’ya toplanıyor! Otel odalarında ağırlanıyor! Sandığa gidip “tek adaya” oyunu veriyor!

Genel başkanın karşısına “biri” çıksa, “ben de adayım” dese ne olur? Aslında “ben adayım” dese ne olur, sorusunun yanıtını vereyim; partide adı “bölene” çıkar, kimi zaman “hizip başı” olarak da adlandırılır! Kongrenin hemen ardından “yönetim” kadrosunda yer bulması olanaksızlaşır! Biraz daha da ileri gidilir, yanında olan kim varsa gözden ıraklaştırılır! Artık “kazananın adamı” değildir!

Demokrasi “sözcülüğü” yapanlardan en küçük bir tepki geliyor mu? Üstelik tepki gelmediği gibi, sanki bir başka adayla kıran kırana yarışmışçasına, ilerleyin günün ilk saatlerinde “kutlama” açıklamaları yapılıyor! “Yeni” başkan da göğsünü gererek “seçimden yüz akıyla” çıktıklarının sevincini yaşadıklarını, demokrasiye katkı vermek adına “her zamanki” gibi, “ellerinden gelen” çabayı harcayacaklarını söylüyor! Kurultay yapan parti hoşnut, zamanı gelinde kurultay yapacak olan partiler de aynı yolu izleyecekleri için; onlar da gelişmelerden hoşnut!

Bunlara alışmadığımızı “söyleyecek” kimse olmadığını düşünüyorum! Ama biliyor musunuz, “bu olgu” koltuk korkusu yaşanana dek sürüyormuş; onu son gelişmelerden biliyoruz! Oysa ne güzel anlaşıyorlardı, “iktidar/ muhalefet” yerlerini de iyice benimsemişti! “İktidar/ muhalefet” olmadan işini sürdürüyor, “muhalefet/ iktidar” olmadan ayrıcalıklı yaşamlarıyla “kıyak” aylıklarını alıyor, “iktidarın” yaptıklarına “yurttaş tepki gösterirken görsün” diye tepki gösteriyor… Bu kez “iktidarın” alışkanlık kazandırma uğraşı elinde patlayacak ama… Nasıl mı?

Sürecek