Yanıt vermedi.
Gözlerimin içine baktı sadece.
Ben de onun gözlerinin taaa dibine baktım.
Ve gözlerinde bir vakte kadar hatta biraz sonra uzuuun bir yol gördüm.
"Üç vakte kadar mutlu olacaksın" dedim.
Fincanı uzatıp kenardaki telveyi gösterdim.
"Bak tepede bir adam duruyor.
"Ama O ben değilim" dedim.
"Çünkü benden kısa"
Ah afedersiniz bu kahve de nereden çıktı şimdi?
Öyle bi baktı ki...
Anladım dönmeyecekti.
O güzel gülümsemesi de silinip gitmişti.
Zaten bavullarının büyüklüğünden anlamıştım.
Bütün evi yüklemiş gidiyordu.
Hatta çatalları, kaşıkları havanelini rendeyi, cezveleri dahi götürüyordu.
Bari dolma oyacağını bıraksaydın yarın eşkili balcan dolması yapacaktım dedim.
Omuzlarını kaldırdı.
Yani kesin kararlıydı.
Dönmeyecekti.
Gülmeyin ama döner misin dönmez misin derken canım bir yoğurtlu döner istedi ki anlatamam.
Tabii ona belli etmedim.
Kırık bir sesle,
''n'apalım dönmesen de olur artık. Zaten dönülmez bir akşamın ufkundayız'' dedim.
''Dellendin mi sen?" der gibi şaşkınlıkla bana bakıyordu.
Bavullarını taşımaya yeltendim.
Baktım çok ağırdı.
Vazgeçtim.
"Hoşça kal" dedim
Dolmuşa binip dönerciye gittim.
Aydın Sihay
Şiir: Yahya Kemal Beyatlı
Beste: M. Nurettin Selçuk