Çarşıya çıkın etrafınıza bakın neşesi yerinde kimseleri görebilecek mısınız?
Okula gidin çocuğunuzun derslerini sorun öğretmenin yüzüne bakın, tebessüm ederek cevap veriyor mu yoksa yüzü asık mi konuşuyor.
Daha önce yoğunluk nedeniyle güçlükle alışveriş yaptığınız mağazaya girin kaç müşteriyle karşılaştığınızı not alın ve bir karşılaştırma yapın.
Ne satıcı firmanın temsilcileri ne kariyerleri personel ne de alışveriş yapan tüketicinin mutlu olmadığını göreceksiniz.
Dün saat 14.00 sularıydı. Mavi Bulvar üzerinde faaliyet gösteren bir mağazaya girerek küçük bir alış veriş yaptım. Bir elin parmağı kadar müşteri yoktu. Mağazaya girenler de etiketlere bakıp çıktığını gözlemledim.
Üzüldüm!
Hem işletme hem de tüketici açısından...
Çünkü
"Esnafın yüzü gülmüyor"!
"Esnafın ağzını bıçak açmıyor".
"Esnaf siftah etmeden kepenk kapatıyor"!
"Esnaf kan ağlıyor"!
"Dükkânını kapatan kapatana"!
"Esnafı bitirdiler"!
Geçmiş yıllar film şeridi gibi gözümün önünden gelip geçti. Neydi o yıllar?
Kendi kendime dedim ki "Bu işin içinde bir iş var galiba...
Hani kimse çıkıp yazarkasa fırlatmıyor. Hiçbir esnaf "yeter bittik, tükendik, perişan olduk" diye sesini yükseltmiyor?
Avaz avaz bağırıp çağıran, feryat edenler de yok!
Be de olsa "Karnından konuşan" esnafa da itibar edilmiyor.
Nitekim, hak aramayan, tepki vermeyen "esnaf"tan sayılmıyor!
Bilmem anlatabildik mı?