Türkünün farklı sözleri var. Hikâyesi de farklı. İki farklı söz, iki farklı hikâye de olsa “iki dağın arasında kalmışlık” her şeyi özetliyor. Farklı hikâyeler birleşiyor, acıda buluşuyor.   Ortak nokta iki dağın arasında kalmak… Çaresizliği nasıl da belirgin kılıyor iki dağın arasında kalmak…

Urfalı Osman; efendi, dürüst, dik duran bir genç. Aşık olur bir kıza. Karşılıksız değildir aşk. Severler birbirlerini. İstemeye karar verir Osman sevdiği kızı.

Gelgelelim kızın babası dünürcüleri de Osman’ı da reddeder. Kaderine razı olmaz Osman. “Kaçır beni,” diye son bir dilek, son bir çare, hiçbir şeyi dinlemeyen son bir karar vardır ya… ve kaçarlar sevdalılar.

Kaçarlar da nereye ve ne kadar. Arkalarında gözleri kararmış, bir sürü. Zafer kazanacaklar ya. Yakalarlar Osman’ı iki dağ arasında. Çekerler hançerlerini ve Osman son nefesini verinceye kadar, vururlar hançerlerini. Hepsi zaferden daha çok pay alacaklardır, sanki.  Osman’ı bırakırlar olduğu yerde.

Alırlar kızı götürürler. O bir servet. O alınıp satılan bir nesne, bir sermaye. Onun duyguları yok. Kendi hakkında söz söyleme hakkı da yok. Töre neyse, o.

İşte bu ağıt çıkar sonra. Yakalanıp zengin birine verilecek genç kızın ağzından, kendine ve Osman’a ağıt… Mıraz alamamış tüm kadınların ağıtıdır aslında bu türkü. Sevdiğine kavuşamayanların, mırazı yarı kalan, ya da hiç olmayan kadınların…

“İki dağın arasında kalmışam
Bülbül gibi daldan dala konmuşam,
Ne gün görüp ne mıraz almışam.”

Bu türkü, Osman’ın sevdiği kızın türküsü. Mırazını alamayan kızın türküsü. İçten gelen sessiz bir feryat.

Genç kız, derdini annesine, sığınacağı kadına anlatır. “Ana beni bu zalimler vurdular.” der. Der de, unutur anasının da bir kadın olduğunu, konuşamayacağını sözünün değerinin olmadığını. Ana yüreği ancak gözyaşı akıtır kızının acısına, ancak ”Anan öle.” der. “Seni böyle göreceğime öleyim,” der gibi.

Osman mı? O iki dağın arasında değil;  iki dağın altındadır sayısız hançer yarasıyla.   

“Mezar arasında harman olur mu?
Kama yarasına derman olur mu? 

Osman’ı vuran da derman olur mu?

“İki Dağın Arasında Kalmışım” işte böyle bir türkü. Gün görmeyenlerin, miraz almayanların, doyasıya sevecek vakitleri bile olmayanların, iki dağın arasında kalıp, hançer yaralarıyla iki dağın altıbda yatan mezarsızların türküsü.

Okuyalım mı?

İki dağın arasında kalmışam
Bülbül kimin daldan dala konmuşam.
Ne gün görüp ne de miraz almışam.

Ana beni bu zalımlar vurdular, oy.
Vurdular da al kanlara koydular, oy.

Mezar arasında harman olur mu?
Kama yarasına derman olur mu?
Osman’ı vuranda iman olur mu?

Ana beni bu zalımlar vurdular, oy?
Vurdular da al kanlara koydular, oy?

Yıkılır mı hastahane binası?
Sağalır mı Genç Osman’ın yarası?
Sende kama bende sevda yarası.

Ana beni bu zalımlar vurdular, oy.
Vurdular da al kanlara koydular, oy.