Bu fotoğraf babamın eski bir kitabının sararmış sayfaları arasında çıktı karşıma.

İlk kez görüyordum. Şaşırdım.

Ve babamı böylesine genç haliyle görmekten çok mutlu oldum.

Fotoğrafın arkasına şunu yazmış babam:

Kardeşim Selahattin'e

Küçük bir hatıra.

Kardeşin H.Sihay

İçime bir hüzün çöktü. Duygulandım.

Peki babam bunu yazıp fotoğrafı neden vermemişti Selahattin'e?

Çok merak ettim ama, artık öğrenemezdim ki.

/ Şöyle mi olmuştur acaba?/

Selahattin ve babam birbirlerini çok seven mahalle ve okul arkadaşıydılar.

Hatta aynı sınıftaydılar.

Birlikte sevinip, birlikte üzülürlerdi.

Adana'nın ganellerinde çimmeyi birlikte öğrendiler, birlikte toprak damlarda gasnaklı uçurtmalarını uçurdular, birlikte gulle oynadılar.

Tozlu sokaklarda perişan bir topun peşinde koşturup durdular.

Hatta aşağı mahallenin çocuklarıyla kavga edip birlikte dayak yiyip, dayak attılar.

Selahattin, duygulu bir çocuktu.

Şiire meraklıydı. Güzel şiirler yazardı.

Evlerinin iki sokak ötesinde oturan Feride adlı bir kıza vuruldu.

Kız ona bir iki kez gülümseyince ona deli gibi aşık oldu.

Ama kızın ona aşık olduğunu sanmıyordum.

İlerde yaşanacak bir olay beni haklı çıkardı.

Onun için şiirler yazıp durdu.

Ama utangaçlığından birini dahi veremedi.

Bir gün sokakta Feride'yi bir oğlanla elele tutuşmuş samimi bir şekilde gülüşüp yürürlerken görünce başından vurulmuşa döndü, yüreği acıyla doldu.

İçine kapandı. Yemeden içmeden kesildi. Konuşmaz ve evden çıkmaz oldu.

Babam onu görmek için sıkça gittiği halde o görüşmek istemedi.

Uzun bir zaman geçmişti.

Babam bu fotoğrafı Foto Venüs'de çektirmiş ve arkasına o notu yazdıktan sonra bir kez daha gitmişti evlerine.

Bunun son olacağını tabii ki bilemezdi.

Kapıyı annesi Rukiye teyze ağlayarak açtı.

Babam o an gözlerindeki derin acıyı gördü ve anladı

Birbirlerine sarılıp sarsıla sarsıla ağladılar.

Babamın elindeki buruşmuş fotoğrafı cebine koyduğunu uzaktan gördüm.

Ne dersiniz ? 

Aydın Sihay