Sondan başlamak gerekirse, 2 Ağustos 2024 Cuma günü Harbiye Muhsin Ertuğrul Sahnesinin bütün koltukları kapıların açılmasından 5 dakika sonra dolmuştu. Sadece koltuklar değil koridorların basamaklarında da insanlar kucak kucağa sığışmışlardı. İlan edilen programın başlama saatine daha epeyce zaman vardı. İnsanlar gelmeye devam ediyorlardı, ama salona sığmıyorlardı. Önceden gelip sahneyi rahat gören koltuklara oturanlar, önlerine duvar olanları uyarırken diğerleri de “tiyatro oyununa gelmedik ki, cenaze törenindeyiz” diyorlardı.

Aslında cenaze töreninden çok “Genco Erkal’ın son kez sahnede olduğu bir oyun” gibiydi her şey… Sahnedeki perde de Genco Erkal’ın değişik zamanlarda çekilen fotoğraf ve videolarından oluşan görseller dönüyor, salonu onun görkemli sesi kaplıyordu. Değişik oyunlarının replikleri, Nâzım Hikmet şiirleriyle dönüşümlü olarak kolonlardan yükseliyor.

Sahnede bir piyano ve bir de bayrağa sarılı tabut! Onun oyunlarıyla hayatlarına rota çizmiş olanlar için muhtemel şöyle gelişme yaşanabilirdi:

Genco, o tabutun kapağına içerden bir tekme atarak çıkacak, sadık izleyicilerini ajite edecek Nâzım’dan bir kavga şiirine başlayacak, aynı anda piyanonun başına Fazıl Say oturacak onun sihirli parmaklarından dökülen notalar Genco’ya eşlik edecek!

Fazıl Say piyanonun başına geldi ama Genco o tabutun içinden çıkmadı. Son kez sahnede olduğu oyunun senaryosu Genco’ya ait değildi!

Muhsin Ertuğrul Sahnesi salonunu izdiham derecesinde dolduranlar son kez sayısız defa gözleri nemli dolu dolu alkışladılar Genco Erkal’ı…  O hayatı boyunca bu alkışları hak edecek o kadar çok şey yaptı ki, saymakla bitmez. Ben ait olduğum yerden gördüklerimin bir bölümünü yazmak istiyorum.

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu, Genco Erkal’a veda töreninde çok yerinde bir taziye cümlesi kurdu:

-İşçi sınıfının başı sağ olsun!

Genco Erkal bir sendikacı değildi, ama işçi sınıfına pek çok sendikacıdan daha yakındı. 1970’li yıllar boyunca bütün büyük işçi gösterilerinde Genco Erkal mutlaka yer aldı. Taksim 1 Mayıs İşçi Bayramı kutlamalarında onun gür sesiyle meydanlar çınlardı:

-Ve elbette ki, sevgilim elbet/ dolaşacaktır elini kolunu sallaya sallaya/ dolaşacaktır, en şanlı elbisesiyle işçi tulumuyla/ bu güzelim memlekette hürriyet…

1976 yılında Türkiye Devrimci İşçi Sendikaları Konfederasyonu DİSK’in dokuzuncu kuruluş yıldönümü ilk kez işçilerle birlikte Spor Sergi Salonu’nda kutlanıyordu. Genco Erkal yine oradaydı, Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın DİSK için yazdığı dizeleri işçilere okuyordu:

-DİSK’in sesi bu/ He hey de hey/ susmaz kimse!
Grev mi yaptık/ He hey de hey hey/ dönmez kimse!

İşçi sınıfında da Genco Erkal’ın bir karşılığı vardı. İçlerinde bu satırların yazarının da bulunduğu yirmili yaşlarını süren binlerce militan işçinin ceplerinde “Dostlar Tiyatrosu Abone Kartı” bulunurdu. Genco Erkal ve arkadaşlarının Osmanbey’de (sonradan otopark olan) Dostlar Tiyatrosu’nda yıl boyunca sahneye koydukları bütün oyunları indirimli olarak izlerlerdi.

Genco Erkal’ın işçi sınıfı ile olan gönül bağları 1970’lerdeki mücadelenin yükselme yıllarıyla sınırlı kalmadı. 12 Eylül sonrasının en büyük ilk işçi eylemi olan 1986 yılında başlayan “Netaş Grevi” sırasında da Dostlar Tiyatrosu, Yaz adlı oyunu 4 Ocak 1987 Pazar günü saat:15.00 matinesinde Netaş Grevcileri için oynamıştı.