Buradaki belediye çay bahçeleri hoşuma gidiyor. Deniz kenarında martıların karınlarını doyurma telaşını izleyerek çay kahve içmek güzel oluyor.

Ancak bir sorun var, o da; kafa dinlemek için geldiğimiz bu yerlerde zaman zaman hatta çoğu kez öyle fazla gürültü oluyor ki insan kafa dinlemek bir yana kafası şişmiş bir halde çekip gidiyor.

Ben birkaç kez böyle oldum. Yan masalarda oturanların yüksek sesle muhabbeti bir yana, cep telefonunun sesini sonuna kadar açıp video izleyenler, omzuna radyosunu alıp bir o yana bir bu yana gidip gelen kişiler, klarneti ve darbukası ile kafalarının estiği gibi çalıp söyleyerek bahşiş toplayan sokak müzisyenleri insanda kafa beyin bırakmıyor.

Sahil kesimindeki kargaşaya her anlamda bir çekidüzen vermek gerekiyor. Çünkü sahildeki o geniş yeşil alanda her şey var hiçbir şey yok gibi. Darmadağın bir görüntü sergileniyor.

Vatandaşların da yüksek sesle konuşarak birbirlerini rahatsız etmeyecek şekilde oturup sohbet etmesi ise tabii ki onlara kalmış bir şey. Bu konuda da kişisel davranışlardaki anlayışlılık öne çıkıyor.

Arkadaşımla insanların samimiyeti üzerine konuşuyorduk.

“Günümüzde samimi, içten davranan, içi dışı bir insan görmek zor oldu. Elini versen kolunu kapanlar giderek çoğalıyor” dedi, sitemkar bir ses tonuyla.

“Maalesef ki haklısın. Bu konuda ben de aynı düşüncedeyim. Bazı kişilerle bir araya gelip sohbet etmeye çekiniyorum. Çünkü söylediğim söz nereye gider, kime taşınır, nasıl anlaşılır kaygısı taşıyorum. Eskiden bu konularda çok daha rahat olurduk. Bilirdik ki oturup sohbet ettiğimiz ortamlarda konuştuğumuz her ne olursa orada kalır. Dedikodu yapılmaz. En önemlisi de samimiyet vardı. Şimdi kime ne söyleyeceğim konusunda gerçekten de çekiniyorum. Çünkü bazı kişiler var ki senin ağzından laf alıp başkasına götürmek için görevliymiş gibi davranıyor. Ben bunlardan çok korkuyorum. Böyleleri insanları birbirlerine düşürür. Güvenmemek gerekir” dedim.

“Ne demeli ki? Karakter meselesi. Bazı davranışlar kişinin karakterinde oluyor. Yedisinde neyse yetmişinde de öyledir. Değişmiyor. Kişinin karakterinde samimiyetsizlik, insan satmak, dedikodu yapmak, riyakarlık varsa ne yaparsan yap onu değiştiremezsin” diyerek düşüncemi destekledi. Ardından bu tür insan davranışlarına bir örnek verdi.

“Memleketin birinde aşırı yağmur yağar ve çaylar, dereler taşar. Bir köyde de aynı şey yaşanır. Kimse köyün ortasından geçen dereden geçmeye cesaret edemez. Bu sırada bir akrep derenin karşı tarafına geçmek için orada gördüğü kurbağadan yardım ister. Kurbağa, temkinli davranıp, akrebin kendisini sokacağını düşünür ve kabul etmez. Akrep, kurbağanın korkusunu hissedip, “Boşuna endişe etme. Seni sokarsam, ben de suda boğulup, ölürüm” der.

Kurbağa bir süre düşünür. Akrebi haklı bulur. Nasıl olsa kendi canını tehlikeye atmaz der ve akrebi derenin karşı tarafına geçirmeye razı olur.

Akrep kurbağanın sırtına çıkar, birlikte suda ilerlemeye başlarlar. Fakat tam derenin ortasına geldiklerinde kurbağa sırtında hissettiği büyük bir acıyla sarsılır. Anlar ki akrep kendisini sokmuştur.

Gücü tükenmeye başlayan kurbağa, akrebe “Hani beni sokmamaya söz vermiştin. Sana inanmakla hata ettim. Ama sen de benimle birlikte boğulacaksın. Cezanı çek..” der.

Akrep, “Biliyorum. Fakat bu benim karakterimde var. Seni sokmasaydım kendime ihanet etmiş olurdum. Kusura bakma” der. Ve ölen kurbağayla birlikte akrep de çamurlu sulara karışır gider.”

“Diyecek bir şey yok. Günümüzde de kendi hayatı pahasına başkalarının yaşamını hiçe sayanlar var. Çünkü kötülük bunların içlerine işlemiş ve kendilerini frenleyemiyorlar” dedim.

Arkadaşımla sohbetimiz konudan konuya atlayarak devam etti. Ta ki “Ne güzel yaratmış yar yar seni yaradannnn” diye darbuka klarnet eşliğinde şarkı söyleyen grup tepemizde bitene kadar.