Mütemadiyen biriktirmek istiyoruz;

Yiyemeyeceğimiz kadar erzak, giyemeyeceğimiz kadar kıyafet, kullanamayacağımız kadar eşya, oturamayacağımız kadar ev..

Gözlerimiz midelerimizden, arzularımız ihtiyaçlarımızdan daha büyük!..

Ama insan yaşlandıkça besler, gençleştirir arzularını;

Biriktirdikçe hayata olan bağlarını artırır..

Öyle bağlanır ki hayata, "bir gün bu diyardan göçüp gideceği" fikri zamanla yitip gider aklından..

***

Tüketmeye de çok meraklıdır insan. Biriktirdiği paranın, eşyanın, malın-mülkün yanında zaman tüketir, söz tüketir..

Benlik biriktirirken, benliğini tüketir!..

*Sofraya koyabildiğimiz bir bardak çayın, bir dilim ekmeğin;

zeytine, peynire ulaşabilmenin "gerçekten büyük bir zenginlik" olduğunu ne zaman fark edeceğiz?..

***

*Doldurabildiği bir cüzdanı olmasa da, bir evi muhabbetle, kanaatle dolduran bir kadının;

Akşamları evine gelen, ekmek getiren, eşine "eline sağlık" diyen bir erkeğin, "en büyük zenginlik" olduğunu ne zaman anlayacağız?..

Gören bir gözü, tutan bir eli, yürüyen bir ayağı "satın alamayacak" ve kaybedince "tekrar sahip olamayacak kadar" fakiriz aslında; hepimiz..