NEŞE

Hayatında en gurur duyacağın başarı nedir diye sorsalar, veya öldükten sonra ne ile anılmak istersin deseler, tereddütsüz çocuk yetiştirmek diye cevap veririm.
Yakından tanıyanlar bilir, övünenlerden hiç hazzetmem, övünür duruma düşmekten de acayip çekinirim.
***
Yazarken kimileyin üst perdeden ifadelerim vardır; konuşur gibi yazdığım için, sosyal hayatımda da öyle olduğumu sanan çoktur.
Oysa, ele aldığım konuların gayri-insani yanlarıdır, dil-düşüncemin, dolayısıyla üslûbumun keskinleşmesine ve “bu da kendini ne zannediyor” algısına yol açan.
Tonum da fazlaca ciddi gelir çoğuna. Nasıl gelmesin, yayımlanan ilk yazılarından en önemlisinin başlığı “Bir İnsanlık Düşmanı: Psikiyatri” olan birisinin tonu elbette ciddi olacaktır.
Fakat yazılarıma yakından bakabilenler, bu ciddiyette soğukluk olmadığını da görebilirler diye umarım hep. Bilgiyle ve yorumla sıcaklığı buluşturabilmeyi ne ölçüde becerebilmişimdir, bilemem; bunun ulaşılması hayli zor bir merhale olduğunu bilirim çünkü. İnsanı kamçılayan bir yanı da vardır bunun ve bu meydan okumayı bile isteye hayatıma dâhil ederim.
***
Çocuk yetiştirmek de çok ciddi yaşadığım bir süreç oldu hep.
O kadar ciddiydi ki, psikoloji öğretilerini sorgulamanın ötesinde, çoğunu çöpe atarak yol almışımdır. Bir de zaten psikolog olmadım hiç, ne mesleki uğraşımda, ne de özel hayatımda. Özel hayatıma hiç bulaştırmadım psikolojiyi. Öyle sanıyorum.
Şimdi bu kısa yazının başlığına geliyorum ve övünerek söylüyorum, evet gururla ve övünerek söylüyorum: Çocuk yetiştirmemin, biricik eşimle çocuk yetiştirmemizin, en önemli unsuru, tartışmasız önde gelen unsuru, neşe idi.
Neşe varsa, her zorluğun çaresi de var. Neşe varsa, merak duygusuna yönelmek de var. Neşe ve merak duygusu varsa, yaşam motivasyonu da var, ilerleme de var, gelişim de var.
Sonra, çocuğun yaşı ilerledikçe, sorumluluk duygusu, içdisiplin, özdenetim önem kazanmaya başlıyor. Ama neşe olmadan bu saydığım önemli özellikleri bir çocuğa kazandırmaya kalkışırsanız, çuvallamanız kuvvetle muhtemeldir. Mekanik dünyada insanlığınızı bulamazsınız, insan yetiştiremezsiniz.
Şimdi bu anlatmaya çalıştığım dünyayı algılayan ve içine girebilenlerin neşeli kahkahalarını duyuyor gibiyim.
En azından, ilk kez bir yıla yakın bir zamandır birbirimizi göremediğimiz kızımızın duyumsayacaklarından eminim.
Üstün Öngel
23 Haziran 2019, Adana



Orjinal Köşe Yazısına Git