Bugün takvim yaprakları 27 Eylül 2025'i gösteriyor. Diğer bir ifadeyle bu dünyadan sessiz sedasız gidişinin 5'nci yıldönümü.

***

Biliyorum bana soru soracaksın. Ama soruyu yanıtlayacak ne takatım ne de acımı dindirebilecek ilaç var.

Ailen, dostların, komşuların ve sevenlerin Elazığ’da sana son görevini yerine getirirken, ben yakalandığım asrın hastalığının pençesinden kurtulabilmek için 2 ay önce ağır bir ameliyat geçirmiştim. 

Aradan bir ay geçer geçmez bir kez daha bıçak altına yatmak zorunda kaldım.

***

Tedavi süreçlerim aylar değil, yıllar sürdü. Bir yandan iyileşmeye çalışırken, öte yandan Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Balcalı Hastanesi'nde küresel hastalık covit-19'a yakalanan 2-3 hasta yaşamını yitiriyordu.

Nihayet ölümünün üzerinden bin 826 gün 5 saat geçtikten sonra bugün kabrinin başında "Ağabey, ben geldim" diye sana sesleniyorum.

***

Güzel yüzlü temiz kalpli Ağabey, cenazede omuz veremediğim için vicdanım hiç rahat değil. İnan kendimi affedemiyorum. Yüce Yaradan beni af eder mi bilemiyorum.

***

Senden helallik bile isteyemiyorum. Çünkü yüzüm yok. Nasıl isteyeyim ki!

***

Sen hayırsever bir insan idin. " Komşum aç iken ben tok gezemem" derdin. Tanıdık tanımadık herkesin yardımına koşardın. Sevenin çoktu. İtibar sahibiydin. Yaşamın boyunca saygınlığına gölge düşürmedin.

***

İyilik yaparken, "Kimse görmesin, duymasın" diye yavaşça mırıldanırdın hep. 

***

Bugün Kabrinin başında dua ettim. Sağlığında sen konuşuyor bizler ailece pürdikkat dinlerdik. Sonra hep birlikte kahkahalar atarak gülerdik. Bu kez öyle olmadı.

***

Hep ben konuştum. Ama mezarının başında yalnız değildim, gelinin Akile, büyük oğlun Cafer de dua ettiler. Mezarına su döküp başucundaki mermere yüzünü sürerek özlemini dile getirdiler.

***

Ölümünden birkaç gün önceydi. Seninle uzun uzun 

telefonla konuş muştum. Üzgün bir ses tonuyla, "Helin'in sesinden İsmail Kurban türküsünü dinletir misin" demiştin. Ben de türküyü sana dinletmiştim. Sen de hıçkırarak ağlamıştın. Beni de ağlamıştın.

***

Bugün de kabrinin başında cep telefonumdan aynı türküyü açıp sana dinlettim. Fakat ağlayan ben oldum. İsmail Ağabey. Sağ olsaydın bu ağıt seni daha çok ağlatırdı. 

***

Mezarın başında dua ederken, hep ben sana seslendim. Sen ise uyuyordun. Hiç tepki de vermedin.

***

Diyeceksin ki; "Ölüler tepki vermez". Öyle ya! Şairin dediği gibi, "Toprak aldığını geri vermez". Derim ki, beden toprakta ruh gökyüzünde olan biteni izler!

***

Duygu bu. Beni duymadığını bilmiyor değilim. Benimki de laf mı yani! İçimden bir ses beni duyduğunu söylüyor da ondan. Çok üzgünüm. 

***

Ne diyeceğimi bilemiyorum. Sensizliğe alışmak kolay değil. Sana ihtiyacımız vardı. 

Ama sen sessiz sedasız çekip gittin. Sensizliğin hüznü her geçen gün hafiflemiyor aksine artıyor. 

***

Geçmişte bizlere ne güzel günler yaşattın. Hep güldün hep güldürdün. Ne güzel kalpli bir Ağabeyimiz idin. İnsan bir kez olsun yüzünü ekşitmez mi, suratını asmaz mı, kızmaz mı, hiç görmedim ona yanarım. 

***

Rabbim, ne kadar sabır vermişti sana.

Söyler mısınız bu acıyı dindirebilecek bir ilaç var mı? Sen herkesi teselli ediyordun acılarına ortak oluyor, "Allah sabrını verir" diyordun. Elbette Allah sabır verir şüphe yoktur.

***

Yüreğimizdeki boşluk derin. Ama sen ebedi mekânında rahat uyu. Dürüstlüğün, iyi niyetin, samimiyetin, yol göstericiliğin, sevgin, şefkatin bize nefes olacaktır. 

***

Yaptığın iyilikler asla unutulmaz. 

Bizler seni hep anacağız. Ruhun şad, mekânın cennet, melekler yoldaşın olsun güzel kalpli Ağabey.

***

Beş yıl sonra " Niye geldin" diye sorma. Çünkü bu soruyu yanıtlayacak takatim da yok, cevabım da!