Develerin tellal, pirelerin berber olduğu..

Samsun cigarasının içinden odun çıktığı o yılları özlüyorum..

***

İstanbul’a, “alo” diyebilmek için;

03'teki santralcı kıza yazdırıp, altı saat beklediğimiz..

Cep telefonunu sadece Kaptan Kirk'ün kullanıldığı.. Sokaklarında ayı oynatıldığı..

Kalantorların kuyruklu İmpala'ya bindiği..

Yerli model Anadol kaportasının; inekler tarafından yenildiği rivayetleri inandığımız o inanılmaz yılları özlüyorum..

***

Üzerine salça sürülmüş ekmek dilimi dönemlerini..

Mutfak zeminlerinin muşamba kaplandığı,

Tencereleri, tabakları kalaylattığımız,

Arap sabunu kokulu zamanları..

Avaramu’yu ezberleyen kızların

Raj Kapoor’a hasta olduğu,

Ömer'e henüz turist bile denilmediği..

Vahi Öz’e katıla katıla güldüğümüz,

Zavallı Ayşecik’in zengin babasından habersiz, kötü kalpli üvey anne yanında çileler çektiği..

“N’ayır”lı, “n’olamaz”lı yılları özlüyorum..

***

Mesut Bahtiyar’dan şarkılar dinlediğimiz..

Cem Karaca’nın İzmir fuarını zangır zangır salladığı..

Özay Gönlüm'ün yaren’ini tıngırdattığı..

Yerli Elvis'imiz Erol Büyükburç’la, Kalipso Kralı Metin Ersoy’un gazinoları inim inim ilettiği o rüya gibi yılları özlüyorum..

***

Cemal Kamacı’nın kroşe patlattığı,

Metin Oktay’ın ağları deldiği..

"Neil Armstrong ay’a falan ayak basmadı, hepsi Hollywood tezgâhı" diye iddiaya girilen,

Ümit Besen’in masasının ayağı kırık,

pantolonlarımızın paçası bol,

ve Kastelli'nin banker olduğu yılları çok özlüyorum..

***

Muavinli dolmuşçuların Orhancı-Ferdici diye birbirini solladığı..

Arbeskli sabahları - akşamları,

Barış Manço’nun “lambaya püf!” dediği elektrik kesintili geceleri..

Mum ışığı gölgesinde, parmaklarımızı eğip bükerek, duvarda tavşan, kurt yaptığımız..

Yün fanilaları soba askısında kuruttuğumuz..

Killing, Tommiks, Teksas okuduğumuz..

Başka eğlencemiz olmadığı için radyoda "arkası yarın"lara, "mikrofonda tiyatro"lara kulak kesildiğimiz o muhteşem yılları özlüyorum..

***

Avanak Avni’yle henüz yeni tanıştığımız..

Zübük’ün daha yeni kaleme alındığı..

Şehirlerarası otobüslerde, pervaneli teyyarelerde sigara içildiği..

Mahallelere damalı taksiler geldiğinde peşinden koştuğumuz çağları özlüyorum..

***

"Turnike atmayı" Beyaz Gölge’den öğrendiğimiz,

Doktor Kimble'a babamızın oğlu gibi sahip çıkıp, şerefsiz Falconetti’ye küfürler ettiğimiz..

Polisimizi Komiser Colombo, hukukumuzu Avukat Petroçelli’den ibaret sandığımız..

Kunta Kinte gibi zenci olmadığı halde, Isaura’nın neden köle olduğunu anlayamadığımız..

Bir yamuğunu gördüğümüz arkadaşlarımıza “N’aber lan Ceyar?” diye seslendiğimiz..

Saatleri kurup, sabahın kör karanlığında kalkıp, uykulu gözlerle Muhammed Ali’nin maçını seyrettiğimiz..

Onunla birlikte, “kelebek gibi uçup arı gibi soktuğumuz” masum tiryakiliklerle dopdolu o harika yılları özlüyorum..

***

İstanbul’da basılan gazetelerin,

ülkenin diğer şehirlerine ancak ertesi gün ulaşabildiği..

TV kanalı olarak sadece TRT’nin var olduğu..

Haberler bültenlerini Jülide Gülizar’ın, Zafer Cilasun’un, Adanalı Tuna Huş'un okuduğu..

*“Bizim ahalimiz akıl edemez”* diye düşündüklerinden olsa gerek; "Televizyonunuzu kapatmayı unutmayınız!" diye uyarı yazısını görmeden yatmadığımız..

Çamaşır makinelerinin merdaneli olduğu o güzel günleri özlüyorum..

***

Şimdi dönüp bakıyorum geriye..

Wi-fi’larımız, iPad’lerimiz, akıllı telefonlarımız, çanak antenlerimiz yoktu ama;

Bugünden çok daha mutluyduk..

Şimdi çok şeyimiz var,

"Hiçbir" şeyimiz yok! ..

Yaşayanlara, yaşadığını sananlara hatırlatalım gerçeği:

"Ot gibi geldik, saman misali gidiyoruz.."

Yolumuz "açık" olsun..

Ne demekse!

Sahi "kimler bunları biliyor, kimler özlüyor?"

Bunu soramadım,

kusura bakmayın!..

*Bir alıntıdan düzenlenmiştir..