Ne zaman satranç oynasam farklı bir dünyada yaşarım sanki.
Başka bir boyuta geçerim. Kahramanca mücadele edip adım adım ilerleyen piyonların,
kanatlı at Pegasus gibi taşların üstünden sıçrayan ve inanılmaz çatallar atan çok sevdiğim atların,
oyun tahtasını boydan boya çapraz kat eden fillerin,
rakibe geçit vermeyen ve silindir gibi ezip geçen kalelerin,
bu taşları bir meastro gibi yöneten ve kaybedildiğinde ruhen oyuncuyu sarsan mağrur vezirlerin,
ve köşesinde mücadelenin sonucunu bekleyen yengi de sevinen yenilgi de kahrolan şahların büyüsüne kaptırırım kendimi.
Hayatın sırrını arayan bir derviş gibi taşların arasında kaybolup giderim.
Satrancın efsane oyuncusu Büyükusta Bobby Fischer "Satranç hayattır"demiş.
Satranç oynarken mutlu olduğum, neşelendiğim, endişenlendiğim, hatta korktuğum anlar olur.
Yendiğim de olur yenildiğim de.
Ama Amerika'nın kadın satranç şampiyonu Lisa Lane gibi "Beni yenen herkesten nefret ediyorum" demem.
Gelecek yengilerin umudunu teşırım içimde.
"Satranç aşk gibidir. Tek başına daha az eğlencelidir" diyor Stefan Zweig.
Aydın Sihay
Fotoğraf için Sevgili Bayram dostuma teşekkürlerimle.
