Önce iki kavrama açıklık getirelim: “Üslub-u beyan aynıyla insandır.” Yani bir kişinin konuşma tarzı veya ifade şekli, o kişinin karakterini, kimliğini, ruh halini, düşünce ve duygu yapısını ve duygusal durumunu ifade eder, iletişim ve insan ilişkilerinde dikkatli, ölçülü olmanın ve doğru bir üslup kullanmanın önemini vurgular.

 Küfür ise uygar bir insanın ağzından asla duymak istemeyeceğimiz, duyduğumuzda söyleyene asla saygı   beslemeyeceğimiz, birine küfredildiğinde ona iyi dilekler yerine olumsuz ve aşağılayıcı sözler söylendiğini bildiğimiz, toplumda asla hoş karşılanmayan kaba ve istenilmeyen kelimelerdir. Küfreden kişiye küfürbaz denir ve kaba sövgüleri çok kullanan, ağzı bozuk kişi anlamındadır  

Küfür eden hiç kimse bu tanımın dışında kalamaz ve çok sevdiğimiz bir kimsenin küfür etmesi, küfürbaz olması, küfrün bu niteliklerini değiştirmez. Küfür küfürdür, küfreden de küfürbaz.

Bir yazı okudum.  Başlığı “Dünyanın En Güzel Küfreden Adamı.” Can Yücel’miş o adam ve çok güzel küfredermiş. Yazı epeyce de övgü almış. Kusura bakmayın; beğenene sözüm yok ama çoğunluk beğeniyor diye ben de beğenecek   değilim. Beğenmiyorum ve asla onaylamıyorum.

Tahmin edebilirsiniz Can Yücel’in o küfürleri. İşte birkaç örnek.  “Neden açık yazmadın ,” diye sorarsanız, cevabım: Ben yazamam.

• Bir panelde üniversite öğrencisinin, ‘’Neden bütün şairler erkek, kadınlardan iyi şair çıkmaz mı,” sorusuna verdiği cevap. 
• Duygu Asena’nın, Nazım Hikmet için ‘’kartpostal şairi’’ deyişine  yaptığı yorum.
• Kendisini bir röportaja davet eden bir bayan bir TRT muhabire verdiği karşılık.
• ODTÜ'de yaptığı bir toplantının açış konuşması. 
• “Zeki Müren'e niye paşa diyorlar,” sorusuna verdiği cevap.
•  Bir duruşmada hakimine devlet büyüklerini yorumlayışı.   Vs. vs.  

Edebiyatımızda ağzı bozuk diye tanıdığımız bir sürü hiciv şairi var. Ama hiç birisi bu kadar hoyratça, kaba saba sözler kullanmadan düşüncelerini en acımasızca ifade etmişler.

4. Murat, Sümbülzade Vehbi’yi çağırmış ve "Bana öyle bir şiir yaz ki, ilk mısrayı okuyunca içimden seni öldürmek, ikinciyi okuyunca ödüllendirmek gelsin," demiş ve yazmış Sümbülzade. Açın, bakın ne muhteşem sözler, ne ince dokunuşlar var. Şiirde olmayan tek şey. Küfür ve kaba söz.

Edebiyatımızın en büyük hiciv şairi Nef’i, asla küfür etmeden Vezir Bayram Paşayı öyle bir alaya almış ki, karşılığında boğularak öldürülmüş.

Şair Eşref’in mezar taşındaki kitabe bile bir hicviyedir.

Ağzı bozuk, yirmi dört saat sarhoş Neyzen bile kantarın topuzunu  bu kadar kaçırmamıştır.

Atatürk, Hasan Ali Yücele sorduğu, “Sıfır nedir,” sorusunu oğluna sorsaydı, acaba cevabı babasınınki gibi zarif olur muydu?

Öfke bir ifade sanatıysa ve anlamını söyleyene göre değiştiriyorsa, her gün cibiliyetsiz, çürük, kahpe, adi, şerefsiz vs diyen Reis’e neden kızıyorsunuz?

İsteyen Can Yücel’e “Can Baba” desin. İsteyen onun küfürlerine övgüler düzsün ama ben çocuklarıma Can Yücel’in anılarını onun kelimeleriyle anlatamam. Erkekler arasında, bir dost meclisinde bile anlatarak gülemem. Bugüne kadar da hiç olmadı zaten. O sözlerde hiçbir incelik, hiçbir zarafet, hiçbir güzellik göremiyorum. Çünkü bana göre latife latif olmalıdır.

Ama itiraf edeyim, onun, “Ben Hayatta En çok Babamı Sevdim,” şiirini de çok severim. Buraya sadece son bölümünü alıyorum.

En son teftişine çıkana değin,
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için,
Açıldı nefesim, fikrim, canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim.

• ÖYLE BİR BABA ELBET SEVİLİR. HEM DE SINIRSIZ SAYGIYLA.