Büyük bir kâzâ geçirdik. Neyse ki, kâzâdan daha büyük mûcize ile kurtulduk. Yanımda eşim ve kız kardeşim vardı. Karaisalı’dan Adana’ya doğru hareket etmemizden kısa bir süre sonra takla atarak şarampole düştük. Nasıl ve neden olduğunu, sağ olsun dostların merakını gidermek üzere sanırım birkaç yüz kez anlatmıştım. Son defa kısacık anlatayım.
Genelde hız yapmam. Önümdeki araç benden de temkinli olmalı ki, 60 kilometreyi geçmedi. Bir ara önümüzün bomboş olduğunu gördüm ve yaklaşık 70-75 kilometre ile sollamaya kalktım. Gözüm pür dikkat karşıda; aniden bir araçla karşılaşma olasılığı her zaman var. İşte tam öyle bir anda tekerleklerden biri moloz gibi, kaya parçası gibi bir cisme denk geldi ve arabamız zıplayarak sağa doğru yön değiştirdi. Geçmekte olduğum arabaya vurmamak için ve telâşla direksiyonu sola çevirdim ve saliseler içinde yoldan çıkıp iki metre kadar aşağıya tepetaklak oturduk.
MELEK OLUP GELDİLER
Bende ağrı sızı yoktu. Eşim ve kız kardeşim de panik içinde olmalarına karşın konuşabiliyordu. İlk anda “Merak etmeyin birkaç dakika içinde birileri gelip biri buradan çıkarır” demeye çalışırken aracımızın etrafı doldu. Kız kardeşim, ardından eşim kurtarıldı. Emniyet kemerimi çözmek için hayli uğraştım. Başardığım anda da tavana düştüm. Tavana sıçranır değil mi? Dedim ya araç tepetaklak olunca taban yerde değil ve elbette tavana düştüm. Sağ olsun, Karaisalı Belediye Başkanı Sayın Bekir Şimşek de bulunduğumuz yere gelmiş, kurtarma faaliyetlerini koordine ederken ilçeden cankurtaran da istemişti.
HASTANE SEFERBER
Bayramın son günüydü. Tatil olmasına karşın,, belli ki görevli personelin tamamı hastanedeydi. Burada, sağ olsunlar, seferberlik ilân edilmişçesine koşuşturma başladı. Bende hiçbir rahatsızlık olmadığı için önce eşim ve kız kardeşim birkaç yerden röntgen kontrolünden geçirildi. Şikâyetim olmamasına karşın ben de 5 kez poz verdim cihaza. Çok şükür, ciddi bir sıkıntı bulunamadı. Fakat iç kanama ve kaburgalarla ilgili olası risklere karşı Adana’dan gelen üç cankurtaranla ikimiz Şehir Hastanesine, kardeşim Seyhan devlet Hastanesine yolcu edildik.
ŞEHİR HASTANESİNDE
Ön kontrolden sonra tomografi sırasına getirildik. Büyük kızım bizimle gelmiş, küçük kızım da halasına refakat etmişti. Tomografi salonunun önü “ana-baba günü” derler ya, aynen öyleydi. Kızım koşuşturarak sıramızı öne almayı başardı. Torpil değilmiş yaptığı, trafik kâzâsı olunca acile girermiş. Olayın ilk avantajını böylece kullanmış olduk. Hemen not etmeliyim, daha önce de tomografi kontrolü geçirmiş olduğum için biliyorum, buradaki cihaz oldukça hızlı. Beklediğimden çok daha kısa sürede işlem bitti ve özel bir salonda, camlı özel bir odaya alındık. Burada üç buçuk saatlik bekleme sonrasında sonuç çıktı; şükürler olsun ciddi bir sıkıntı saptanmadı ve beraat verildi, tahliye olup evimiz ulaştık. Ne yazık ki kardeşimde kemik çatlağı saptanmış. Onu da atele alarak, yani hareketle gelecek olumsuzlukları önlemek üzere uygun materyalle bağlayarak evine göndermişler.
AVUKATLAR SIRAYA GİRDİ
İlk gün yirmiyi, ikinci güm otuzu aşkın avukatlık bürosu arayarak geçmiş olsun dileklerini sundular. Tabii kara kaşımız, kara gözümüz için değil, “Yaralanma varsa sigortadan esaslı para koparabiliriz” diyorlardı. Sigortamız kasko olduğu için böyle yağlı bir kaynak varmış; biz de yeni öğrendik. Bu tür aramalar bir hafta sürdü. Benden olumsuz cevabı alanlar hemen ardından eşimi, sonra da kardeşimi arıyorlardı. Sanırım içimizden birinin yaralanmamış olmasına sevinmediler, hatta üzüldüler. Öyle ya, olası bir para ümidi bir anda buharlaşıp uçuyordu…
Üçümüz de aşağı yukarı tamamen iyileştik. Sol bileğimdeki inat ağrı giderek azalıyor. Zorlansam da yazabiliyorum. Bundan kelli, eskiden olduğu gibi haftada üç gün beraberiz. Arada bir aksatırsam hoş görürüsünüz değil mi!..
