Türkiye 19 Mart 2025 sabahı güne “pırıl pırıl bir krizle” uyandı:
-Ekrem İmamoğlu gözaltına alındı!
Artık İmamoğlu’nun kim olduğunu nerelere doğru tırmandığını yazmama gerek yok sanırım. Sadece Türkiye değil bütün dünya biliyor onun neden gözaltına alınıp tutuklanarak hapishaneye atıldığını:
-Tayyip Erdoğan’ı Cumhurbaşkanlığından indirip o koltuğa oturacak en güçlü aday olduğu için!
Esas yazmak istediğim konu başka ama İmamoğlu’nu tutuklama gerekçelerinden sadece bir tanesini buraya almak istiyorum.
NEVA Organizasyon İBB’ye sahte fatura kesmiş!
Güzel bir sahtekarlık!
Ne zaman?
2014 – 2017 yılları arasında. Yani AKP’nin baba isimlerinden Kadir Topbaş’ın İBB Başkanı olduğu dönemde. Son sahte fatura tarihi 2017. Ekrem İmamoğlu, AKP’li başkana kesilen sahte fatura için şimdi Silivri’de!?!
Hukukçu Gamze Pamuk Sözcü TV’de Senem Toluay Ilgaz’ın programında dedi ki:
-O kadar aceleye getirilmiş bir operasyon ki, hiçbir iddianın altını dolduramamışlar!
Nuray Babacan da Gazete Nefes’de konuştuğu AKP’lilerin şaşkınlığını yazdı. Hiçbirinin haberi yokmuş. Dar kadro karar vermiş demek ki!
Bunların hepsini biliyorsunuz.
Benim asıl ilgimi çeken yer mesleğimiz. Yani gazetecilik ve de gazeteciler.
Ülkede yer yerinden oynuyor.
İnsanlar “yeter artık” diye kendilerini sokaklara attılar:
-Sizin düşündüğünüz kadar aptal değiliz. Her şeyin farkındayız. Tanıyoruz sizi biliyoruz, görüyoruz!
Bu patlamayı sadece iktidarın eteklerine sımsıkı yapışmış bizim tırnak içinde “meslektaşlarımız” görmüyorlar!..
Onların altlarında çalışan genç gazeteciler ise arkadaşlarına yakınıyorlar:
-Valla utanıyoruz!
Ama o tepe noktadakiler utanmıyorlar.
Kendilerine sağlanan (ve katiyen hak etmedikleri) maddi imkanların şehveti onları kör etmiş.
Sıklıkla yakındıkları eski Türkiye’nin devletle sarmaş dolaş olan yaygın medyasında bir standart söz konusuydu. Gazetecilik yapılabiliyordu. Ertuğrul Özkök, Zafer Mutlu da vardı, Celal Başlangıç, Hrant Dink, Metin Göktepe de…
Birinciler üst düzey işler bağlarken, yazı işlerinin cevval muhabirleri faili meçhuller, hortumlamalar, ihale kıyaklarını yazıyorlar, tepedekiler de bunları yayınlamak zorunda kalıyorlardı. Tıpkı futbol takımlarında gol atan futbolcular gibi. Solculukları sineye çekiliyordu, çünkü onlar haber yapıyorlardı.
Yeni Türkiye’nin “ballı gazetecileri” yanlarında yörelerinde iyi haber yapabilen gençleri barındırmadılar. Nasıl gol atmadan futbol maçı kazanılamazsa haber yapmadan da gazete satılamazdı. Bu yüzden topluca battılar. Batmaya da devam ediyorlar.
Midelerinden bağlı oldukları iktidarın onlara hiç ihtiyacı yok. Çünkü işe yaramıyorlar! Kimseyi inandıramıyorlar. Tepelerdekiler devreye girip sahici gazetecilere “çaresizliklerini” itiraf ediyorlar:
-Canlı yayını kesin!
Saraçhane’de milyonlar her gece yeni söylemlere sahip olan genç bir adamı dinlemek için canlarını dişlerine takıp, kilometrelerce yürüyerek toplanıyorlar.
Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) 19 Mart’tan itibaren 1970’lerdeki çizgisine yükseldi. O yıllarda CHP’nin solundaki sol sosyalistler, CHP miting ve yürüyüşlerine katılmaktan kompleks duymazlardı.
12 Eylül’de özellikle Deniz Baykal ve sonrasında sosyalistler CHP binalarının bulunduğu sokaklardan geçmeyi zül kabul ettiler.
19 Mart Darbesiyse buzları eritti. CHP’nin yelkenleri militan devrimci rüzgarlarla doldu. Zorbalığa karşı pupa yelken ilerliyorlar. Saraçhane mitingleri Türkiye’ye bir lider kazandırdı.
12 Mart 1971 Darbesi sırasında yaşanan kaosla CHP’nin yeni lideri Bülent Ecevit gelmişti! 19 Mart Darbesinden de Özgür Özel çıktı!
Özgür, ismine uygun olarak gençliğin en küçük taleplerini bile duyup dinleyerek dile getiriyor.
Ülke siyasetindeki bu büyük tsunamiyi o cenahtaki “meslektaşlarımız” (!) görmüyorlar. Dünyanın neresinde yaşarlarsa yaşasınlar dikkatleri ülkemizde olanlar ise bağırıyorlar:
-Türkiye’de bir volkan patladı!
