Öylesine koyu bir yalnızlığın içine gömülmüştü ki ağaç, yaklaşamadım yanına.
Yolun kenarında durup seslendim.
"Yalnızlık zor değil mi, mutlu musun orada?"
Hemen yanıt vermedi.
Sonra "Çok mutluyum" dedi "
Sesi huzurlu ve dingindi.
"Peki sen mutlu musun o çılgın kalabalığın içinde?" diye devam etti.
Ben de hemen yanıt veremedim.
Sonra ''çok mutluyum" diyecekken sustum.
Uzun bir sessizlik oldu.
Gittikçe karanlığa gömülen ülkemi düşününce...
Tutuklu sanatçıları, gazetecileri, öğrencileri, milletvekillerini, yasakları düşününce...
Gittikça artan kadın cinayetlerini düşününce...
Sokak hayvanlarını katletme kararlarını düşününce...
Hayatımızı çekilmez hale getiren, umutsuzluğa iten yöneticileri düşününce...
Hepimizi boğan ekonomik sıkıntıları düşününce...
Saçmasapan konuşan din adamlarını düşününce...
Bağırdım,
"Hayır mutlu değilim"
''Öyle mi? O halde sen de gel yanıma"
Sevecen ve davetkârdı sesi.
Aydın Sihay
------------------------------------------
Adana / Göl kıyısı
