Udi bestekar. Daha önce hayatını uzun uzun paylaşmıştım. Nasıl bir bestekar, nasıl insan olduğunu da besteleri söylesin.
Soyadı gibi içliydi. Dertliydi belki de ama derdini kimseye söyleyemez, denizlere, gök yüzüne anlatır, anlaşılmasını beklerdi. Sonra da derdini kimsenin anlamadığından şikayetle, anlayacak olanı bekler, “Gözlerim yollarda; neden gelmiyorsun,” derdi.
Derdimi ummana döktüm asumana inledim.
Yâre de, ağyare de hâl'i derunum söyledim.
Aşina yok derdime, ben söyledim, ben dinledim.
Gözlerim yollarda kaldı, gelmedin, çok bekledim.
Duyulur muydu bu ses, bilinmez. Ama o yaralarına çare olmasa bile bir teselli, bir tesellicik bekler ve derdi ki,
Bir teselli beklerim gönlümdeki bin yareye.
Ruhum ağlar yalvarır bahtımdaki seyyareye.
Baş vururken yanmak ümidiyle her bir çareye,
Ruhum ağlar yalvarır bahtımdaki seyyareye.
Aslında beklediği, belki de içinde yandığı aşk ateşine çare bulmak değil, o ateşin içinde yanmak idi. Aşık olmayanlar, sadakati bilmeyenler, “Neden,” diye sorduklarında, hiç anlayamayacakları bir şeyi anlatmaktansa, adeta beddua ederdi. Ne güzel bir beddua.
Düş ben gibi bir aşka, sadakat ne imiş gör.
Vuslat demi beklerken, o firkat ne imiş gör.
Yok yok güzelim, düşme sakın böyle belaya.
Gel kalbime gir, orda felaket ne imiş gör.
Tam vuslatı beklerken, yeni bir hicran, yeni bir ayrılık acısı felakettir seven kalbe. Ve sorar yalvarırcasına, “Yine mi hicran, yine mi ayrılık,” diye
Hicran, yine hicran mı bu aşkın sonu, söyle.
Dalgın ki, o gözler seni söyler bana böyle.
Avare gezen gönlüme sevmek bu mu, söyle.
Dalgın ki, o gözler seni söyler bana böyle.
Sonra beyin sıçrar geriye, ta o ilk akşama döner. Göz göze geldikleri ilk akşama. O bakışların birbirinin içinde eridiği, yok olduğu, mest olduğu akşama. Her bakışta onu gördüğü, görmediği her anın ufkun ötesinde zindana döndüğü akşama.
Mest oldu gönül, gözlerini gördüğüm akşam,
Ömrüm senin aşkınla helak olsa da yanmam,
Zindan kesilir, her bir ufuk senden uzaksam,
Zülfün beni bağlar ve çeker, her neye baksam.
Ama bir başka akşam...Onun olmadığı akşam…Mehtabın hüzünle dolup gama dönüştüğü akşam. İnsan baktıklarını göremez ya, sanki gözü acır. Öyle bir akşam.
Yine bir sızı var içimde, akşam oldu diye.
Gözüm acıyor, ağlarım hâlâ bilmem niye?
İstemem geceyi, onda mehtap gam oldu yine.
Gözüm acıyor ağlarım hâlâ bilmem niye?
VE BİR BAŞKA ÜSTAT YAHYA KEMAL TERCÜMAN OLSUN BANA:
Çok insan anlayamaz eski mûsıkîmizden.
Ve ondan anlamayan bir şey anlamaz bizden.