“OECD verilerine göre Türkiye, öğretmen maaşları açısından 33 ülke arasında 27. Sırada. Belki ben bu yazıyı bitirinceye kadar daha da gerilemişizdir. Mezun ettiğimiz binlerce öğretmen işsiz. Öğretmen maaşları yoksulluk sınırının altında. Sözleşmeli öğretmen diye garip bir kavram başka hangi ülkede var, bilemem.
Şu anekdotu bilmeyen var mı? Sene 1923. Meclis’te vekil maaşları tartışılıyor. Maliye Vekili Hasan Fehmi Bey, Mustafa Kemâl’e danışıyor, “Paşam vekil maaşlarını düzenleyeceğiz; ne kadar verelim?” Paşa düşünüyor ve cevap veriyor. “Öğretmen maaşlarını geçmesin.”
Son derece mantıklı değil mi? Hatta günümüz şartlarında son derece doğru değil mi? Öğretmene maaşı bir mesleğin icracısı olduğu için ödeniyor. Oysa, milletvekili ülkenin kendisine sağladığı nimetlere karşılık verebilmek ve geleceği zaten garanti altında olduğu için vatan borcunu ödemek amacıyla milletin hizmetine talip oluyor. Üstelik en büyük hizmeti ben yapacağım, diyerek birbirleriyle yarışıyorlar.
Yıl 1927. Kastamonu’da Cumhuriyet Balosu var. Vali, salona biraz gecikerek giriyor. Herkes ayakta. Ama genç bir öğretmen, Valinin geldiğini geç fark ederek, ayağa kalkmakta gecikiyor. Vali dikkatli. Gözünden kaçmıyor bu saygısızlık (!) Hemen Milli Eğitim Müdürünü çağırıyor. Müdür, öğretmenin kötü niyetli olmadığını söylese de, Vali olayın peşini bırakmıyor. Olay, Bakanlığa yansıyor. Bakanlık da, Valinin fazla alınganlık gösterdiği kanısına varıyor. O sırada, Atatürk de, Bakanlıkta. Yetkililere soruyor, “Neler oluyor?” Ve olayı anlatıyorlar. Atatürk de, “Hemen Valiyi görevden alın. Yapılacak bu kadar işimiz varken, genç bir öğretmenle uğraşan Valiyle bir yere gelinmez,” diyor.
Atam için “yapılacak bu kadar iş” memleket meseleleridir. Bugünkülerin “bu kadar işinin” ne olduğunu tahmin etmeyeniniz var mı?
Mersin’de, öğretmen maaşlarının ödenmesi bir hayli gecikince, öğretmenler durumu Mustafa Necati’ye bildiriyorlar. Çünkü böyle bir durum olduğunda, konuyu doğrudan kendisine bildirmelerini bir genelgeyle isteyen Mustafa Necati’dir. M. Necati hemen valiyi arıyor ve ertesi gün maaşlar ödeniyor. Peki, Necati ne yapıyor, biliyor musunuz? Hemen İçişleri Bakanı Cemil Bey’e gidiyor ve diyor ki “Bu vali öğretmenlerin aylıklarını ödeyebiliyorsa, neden aylarca geciktirmiş? Ödeyecek durumu yok idiyse, nasıl bir günde ödeyebildi? Öğretmene ve eğitime saygı ve ilgi göstermeyen bir vali ile çalışamam. Onu vali olarak kabul edemem. Gereğini yapmanızı rica ederim.“ Vali açığa alınıyor.
İşte öğretmene verilen değer ve duyulan saygı. Ona göre bütün öğretmenler birer yıldız idi. Onlar her şeye layıklardı. Bir gün Atatürk’le sohbetinde Necati diyor ki, “Paşam sizin ilkelerinizi, devrimlerinizi yurdun her yerine tüm güçlüklere rağmen taşıyan öğretmenlere bir ödülünüz olmayacak mı?
Bir müddet sonra Bakanlığa bir yazı geliyor. “İstanbul, Koşuyolu’ndaki Adile Sultan Kasrı ve arazisi, sağlık ve dinlenme merkezi olarak öğretmenlere verilmiştir, gerekli çalışmanın yapılması.” O günden bu yana o koru Atatürk’ün öğretmene armağanıdır. Ama..
Amasını ve bugün Adile Sultan Kasrı ve arazisindeki mücadeleyi biliyor musunuz? Bilmiyorsanız, lütfen araştırır mısınız?
Ben susayım, yine o büyük İNSAN söylesin;
“Dünyanın her yerinde öğretmenler toplumun en özverili ve en saygıdeğer öğeleridir. Öğretmenler! Cumhuriyet sizden, fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür nesiller ister. Yeni nesli sizler yetiştireceksiniz. Ve yeni nesil sizin eseriniz olacaktır. Cumhuriyet; fikren, ilmen, fennen, bedenen kuvvetli ve yüksek karakterli koruyucular ister…Sizin başarınız Cumhuriyetin başarısı olacaktır.”
Sevgili Öğretmenler, bugün bir çok hakkınız gasp edilmiş durumda. O haklarınızı alınız. Hiçbir şey yapmıyorsunuz, demiyorum. Ama demek ki, yaptıklarınız yetmiyor. Öyleyse, siz de değişik şeyler yapınız. Hep aynı şeyleri yaparsanız, hep aynı sonuçları alırsınız.
ÖYLEYSE
